Toen we voor het eerst grootmoeder Sarah en haar twee jonge kleinzonen spraken over hoe het is om gebruik te maken van het voedselprogramma in Buchanan (Liberia), was Ben zeven jaar. Hij droeg een versleten shirt met daarop de tekst 'Rookie'. In Engelstalige landen wordt dit woord in de sport gebruikt voor een jonge, onervaren speler. Een slogan op een shirt wordt in veel delen van de wereld gezien als een middel voor zelfexpressie. In Buchanan daarentegen is het gewoon belangrijk om op zijn minst één shirt te bezitten. Als er iets was waar Ben nog geen ervaring mee had, dan was het wel met een voedselprogramma en een maaltijd op elke doordeweekse dag.
Beide jongens wonen bij hun grootmoeder en hebben geen herinneringen aan hun ouders. Sarah zorgt al voor Ben sinds hij een baby was. Hij is het kind van de oudste zoon van Sarah. Sarah vertelt dat haar zoon van de honger gestorven is. De moeder van Ben is ten einde raad vertrokken uit Buchanan om werk te zoeken en nooit meer teruggekeerd. Harrison, het neefje van Ben, woont al sinds zijn vierde bij grootmoeder Sarah. De vader van Harrison is gedood door gewapende rebellen. Zijn moeder is eveneens uit Buchanan vertrokken om werk te zoeken en ook niet meer teruggekeerd. Veel verzorgers in Liberia zijn grootouders en oudere familieleden die onvermoeibaar proberen de leemten te vullen die zijn ontstaan door een ontbrekende generatie.
Als Ben gevraagd wordt hoeveel andere kinderen, inclusief neven en nichten, aangewezen zijn op de hulp van zijn grootmoeder, is hij even stil en kijkt hij omhoog alsof hij aan het tellen is, en zegt dan: „het zijn er heel veel”. Hij helpt zijn grootmoeder met het halen en dragen van water uit de waterbron van de gemeenschap en ondersteunt haar bij allerlei klusjes in en rond hun woning, die uit slechts één ruimte bestaat.
Vijf jaar later zit Ben nog steeds op school, eet hij goed en groeit hij op tot een gezonde, gelukkige jongeman. Ben vertelt dat hij een vriend heeft die de trotse eigenaar van een fiets is. Ben mag deze fiets af en toe lenen en rijdt er dan mee over de stoffige wegen in Buchanan, die vol zitten met gaten. Hij zegt dat hij voetballer wil worden, hoewel hij geen eigen bal heeft. Wat hij het liefste doet, is op doordeweekse dagen naar de door het WKF ondersteunde voedseluitgifte gaan, waar hij bekende gezichten ziet die hem verwelkomen met een warme maaltijd. Zijn lievelingsmaaltijd is een soep met groente en aardappelen. Hij houdt ook van de donkerrode bonen die lokaal worden geteeld, en van 'bitter ball' (een soort eierplant of aubergine), die met liefde wordt bereid door de negen koks die er werken.
Ben heeft nog nooit in een vliegtuig gezeten, maar hij ziet af en toe toestellen boven Buchanan. Hij zegt dat als hij zou kunnen vliegen, hij naar de Verenigde Staten zou vliegen, omdat hij gehoord heeft dat ze daar 'veel' eten hebben. Ben zegt dat als hij ouder is, hij hard zal werken om voor zijn grootmoeder Sarah te zorgen zoals zij nu voor hem zorgt.